Category Archives: Life

[ มู ล เ ห ตุ ] … เดือนก่อนผมได้มีโอกาสดูภาพยนตร์เรื่อง DieHard ภาค 4 ซึ่งก็นับว่าเป็นภาพยนตร์แอคชั่นธรรมดาอีกเรื่องหนึ่งที่ดูแล้วก็ลืมกันไป (ส่วนตัวคิดว่าภาค 2 ที่ป๋าจอห์น แมคเคลน บู๊ในสนามบินสนุกสุดแล้วกระมังครับ)   .. ถึง ณ.เวลานี้ ผมจำเนื้อเรื่องมันได้ไม่ชัดเจน แต่ใน ขณะที่ชมอยู่นั้น มีบทสนทนาบทหนึ่งที่ผมรู้สึกคุ้นเคย เหมือนมีบางอย่างค้างคาในใจ จากในอดีต เป็นบทสนทนาในฉากขับรถ ที่ ไอ้เจ้าแฮกเกอร์ (พระรองของเรื่อง) บ่นถึงความใจเสาะของตนเอง ให้ ป๋าจอห์นฟัง (พระเอกของเรื่อง)… . . . แฮกเกอร์: … Continue reading →

(…เสียงปรบมือดังก้อง ในขณะบันทึกเทปรายการหนึ่ง…) พิธีกร:  สวัสดีครับท่านผู้ชม และแฟนรายการฯ พบกันอีกแล้วในรายการของเรานะครับ… วันนี้เราจะมาทำความรู้จักคนธรรมดาๆคนหนึ่งกับ จักรยาน และ เรื่องราวบนท้องถนนของเขากันนะครับ… แขกรับเชิญ: ครับ สวัสดีทุกท่าน ทั้งที่บ้าน และในห้องส่ง, ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พีธีกร: เอาหล่ะ! เริ่มกันเลยดีกว่า, คุณเก่ง.. เอ่อ ขออนุญาติเรียกว่า คุณเก่ง แล้วกันนะครับ ช่วยเล่าประวัติความเป็นมา ของจักรยานคันนี้สักนิดนึงครับ แขกรับเชิญ: คือเริ่มแรก ผมก็มีอยู่คันนึงหน่ะครับ ซื้อมาเมื่อ 7 ปีก่อนนู้น เป็นเสือภูเขา TREK 4300 ซึ่งหายไปเมื่อ ปีก่อนนี้เอง, ช่วงที่ไม่มีจักรยานปั่น เหมือนกับชีวิตผมมันขาดพลังยังไงไม่ทราบ มันท้อแท้ … Continue reading →

…ด้วยประสาทการรับรู้ของข้าพเจ้า…หน้าหนาว มีกลิ่นที่เฉพาะตัว กลิ่นของหน้าหนาวให้ความรู้สึกแห้งและเย็น ผสมกลิ่นหญ้าอ่อนๆ โชยมากับลมที่วูบไหวมาเป็นระยะ…ความรู้สึกเช่นนี้เหมือนจะชักนำพาให้ตัวข้าพเจ้าได้ย้อนกลับไปเจอะเจอเพื่อนเก่า………..   [ อากาศแสนสดใสในวัยประถม ] … เข้าหน้าหนาวคราใด, ข้าพเจ้าและเด็กๆอีกมากมายเพลิดเพลินยิ่งนักกับการที่ได้ใส่เสื้อกันหนาวแสนอบอุ่น ….และสำหรับเด็กน้อยนั้น  หน้าหนาวก็เปรียบได้เสมือนเทศกาลแห่งวันหยุด, การไปเที่ยว, และงานรื่นเริง..ยิ่งใกล้วันคริสมาส และวันปีใหม่ ยิ่งมีความสุขกับการได้เดินไปซื้อของมาตกแต่งบอร์ดหลังห้อง ให้เข้ากับเทศกาล…….ตัดกระดาษสีสวยเป็นรูปต้นคริสมาส, เอาโฟมเม็ดเล็กๆสีขาวและสำสีขาวสะอาดมาโรยให้ทั่วเสมือนว่าเป็นหิมะที่แสนนุ่ม…ทุกคนเอาอาหารจากบ้านมาคนละอย่างสองอย่างแล้วกินเลี้ยงกันในห้องเรียน… ห้องเรียนที่แสนจะน่าเบื่อก็สามารถกลับกลายเป็นสถานที่ ที่แสนสนุกสนานรื่นเริงได้เหมือนกันแฮะ…   [ อุณหภูมิที่แสนสบายในวัยมัธยม ] … เสื้อกันหนาวที่มาพร้อมกับหน้าหนาว ยังคงเป็นแฟชั่นยอดนิยมอยู่เสมอไม่เสื่อมคลาย…เทศกาลแห่งการแลกของขวัญ และงานรื่นเริง ยังคงเป็นเรื่องที่มีคุณค่าแก่การระลึกถึงอยู่เสมอ…แสงไฟหลากสี ประดับประดาไปทั่วทุกแห่ง และ เมโลดี้เสียงเพลงจิงเกอร์เบล กับ เพลงสวัสดีปีใหม่ แว่วมาให้ได้ยินสร้างความรื่นรมย์และความเสนาะหูให้แก่ข้าพเจ้าได้ไม่น้อย..   [ ลมหนาวแห่งความเงียบเหงาในวัยรุ่น … Continue reading →

..สิ่งที่ผมตอบได้ยาก, ปฏิบัติและดำรงได้ยากในชีวิตของผม มักเกี่ยวข้องกับตัวเลือกสองอย่างนี้เสมอๆ นั่นคือ   "ใช้ชีวิตอย่างมีสุนทรียภาพ หรือ ใช้ชีวิตเพื่อการอยู่รอด"     ก่อนอื่น, คำว่า "สุนทรียภาพ" ในความหมายของตามพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน หมายถึง   "ความงามในธรรมชาติหรืองานศิลปะ ที่แต่ละบุคคลสามารถเข้าใจและรู้สึกได้, ความเข้าใจและรู้สึกของแต่ละบุคคลที่มีต่อความงามในธรรมชาติหรืองานศิลปะ."   นั่นคือการใช้ชีวิตอย่างมีสุนทรียภาพ คือการใช้ชีวิตให้สามารถเสพความงามในแง่มุมต่างๆได้อย่างรื่นรมย์ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการกิน, การอยู่ ตลอดจนไปถึงเรื่องของการวางตัว และปฏิบัติตัวในสังคม   ในทางกลับกัน การ "ใช้ชิวิตเพื่อการอยู่รอด" มันอาจจะไม่ได้คำนึงถึงความงามในแง่มุมต่างๆของการใช้ชีวิตเลยก็ได้…..     ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง เค้าช่างใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุข และเสพกับความงามในสิ่งต่างๆได้เสมอๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเลือกอาหารการกิน การเลือกเสื้อผ้าเครื่องแต่งกาย, หรือการเลือกที่อยู่อาศัย ฯลฯ … Continue reading →

วันนี้เป็นวันครบรอบหนึ่งปี ที่ผมได้รู้ถึงความอ่อนแอของร่างกายมนุษย์…   … แต่ก่อน ในวัยเด็ก ผมเคยเชื่อมั่นอย่างแรงกล้า ถึงศักยภาพในร่างกายมนุษย์ ผมเคยคิดว่า ต่อให้ตัวผมตกจากตึกสูง 4ชั้น ผมคงไม่ตาย, ถ้ามีรถพุ่งเข้าใส่ผมคงกระโดดขึ้นไปยืนบนฝากระโปรงหน้ารถโดยไม่ยากเย็น แบบ จา พนม (เพื่อไม่ให้รถชน), หรือเคยคิดแม้กระทั่งว่า ต่อให้โดนปืนยิงใส่ร่างกาย(ที่ไม่ใช่อวัยวะสำคัญ) ก็คงเดินขึ้นรถเมล์ไปหาหมอได้อย่างไม่ยากเย็น…. …. แต่ความคิดดังกล่าวถูกบั่นทอนด้วย เหตุการณ์ 2 อย่าง         เหตุการณ์แรกคือ "ผมเป็นหวัด" เหตุเพราะปั่นจักรยานตอนดึกในคืนหน้าหนาว, กล่าวคือ ปอดต้องสูบอากาศเย็นๆเข้าๆออกๆ เป็นระยะเวลาเกือบชั่วโมง วันรุ่งขึ้นจึงนอนซมเพราะเป็นหวัด และได้รับรู้ว่า อาการป่วยเป็นหวัดจนมึนหัว ลุกไม่ขึ้นเป็นอย่างไร, อาการตาลาย และ หมดแรง รู้สึกแบบไหน…….. … Continue reading →

[ อ บ อ้ า ว ] ความร้อนในช่วงเดือนเมษายน ผมว่ามันช่างร้อนทารุณเหลือเกิน… แสงแดดที่แผดเผา อากาศที่อบอ้าว เป็นตัวเร้าให้เกิดความขี้เกียจขนาดหนัก.. ความร้อนกับความชื้นในอากาศ มีสูงเสียจนไม่อยากทำอะไร แม้แต่การขยับร่างกาย จิตใจมีเพียงความต้องการอยากนอนรับไอเย็นจากพื้นดินใต้ร่มไม้สีเขียวครึ้ม…และมองท้องฟ้าที่ประดับประดาไปด้วยเมฆสีขาวเหมือนปุยนุ่น…   ท่ามกลางความอบอ้าวของอากาศ ทำรู้สึกถึงกาลเวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้า…. จนกระทั่งเมื่อความร้อนอบอ้าวถึงขีดสุด ผมเริ่มรู้สึกถึงสายลมเย็นวูบหนึ่งก็เริ่มประทะใบหน้า….   [ ส า ย ล ม ] ลมพัดเอื่อย เริ่มแปรเปลี่ยน…ความแรงของลมเริ่มประทะใบหน้าจนรู้สึกแสบ สรรพเสียงของแมลงน้อยใหญ่เริ่มเงียบลง.. เหลือเพียงแต่เสียงของสายลมหวีดหวิวเข้ามาแทนที่.. ความร้อนเริ่มมลาย กลายเป็นความเย็นเริ่มแผ่ซ่าน.. ท้องฟ้าสีขาวดังปุยนุ่น เริ่มถูกดูดกลืนอย่างช้าๆจากเมฆก้อนสีเทามหึมา จนกระทั่งท้องฟ้ากว้างสีขาว เริ่มกลายเป็นสีเทาทึบจนน่ากลัวว่าแสงอาทิตย์จะไม่มีวันสาดส่งมาถึงพื้นดิน จะมีก็แต่เพียงแสงของอสนีบาต สว่างจ้าท่ามกล่างหมู่เมฆทึบเป็นระยะ ในท่ามกลางความมืดดุจดังสุริยคราสนั้น … Continue reading →

วันนี้ (31 มค 48) เป็นวันสุดท้ายของการส่งวิชาสัมนา ของผมเอง บางท่านอาจสงสัยว่า วิชาสัมนาเนี่ย มันเป็นยังไง? วิชาสัมนา ที่ผมต้องส่ง มันก็เป็นเหมือนกับ การนำโครงร่างคร่าวๆของสิ่งที่เราคิดจะทำเป็นวิทยานิพนธ์ มานำเสนอให้คณาจารย์ได้รับรู้ และพิจารณาถึงความเป็นไปได้ ว่ามันง่ายไป, มันเหมาะสมกำลังดี, หรือว่าเพ้อเจ้อเลื่อนลอย   คิดๆดูแล้ว นี่ก็เรียนโท มาได้เกือบจะสองปีแล้ว แต่เรายังค้างเติ่งอยู่ที่วิชาสัมนาอยู่เลย (เปรียบประหนึ่งคนอื่นวาดรูปลงสีใกล้เสร็จแล้ว, เรายังเพิ่งร่างรูปภาพ) …พอคิดๆแล้วก็เศร้าใจเล็กๆว่า ทำไมถึงได้เดินช้ากว่าชาวบ้าน…หลายคน ถึงช่วงเวลานี้ ก็ใกล้จะจบโทแล้ว….. …หลายคนที่ได้เดินผ่านเข้าๆออกๆ ห้องวิจัยนี้ ก็ได้ไปร่ำเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา…… …เพื่อนๆหลายคนก็ทำงานมีเงินเดือนจับจ่ายใช้สอย ไม่ขัดสน…….   ในขณะที่สองปีที่ผ่านมา สิ่งที่ผมทำมา ถึงจะทำมามากมาย แต่ไม่ได้เกี่ยวกับการเรียนจบ หรือวิชาสัมนาเลยแม้แต่น้อย.. … Continue reading →

บทความต่อไปนี้ เป็นหนึ่งในหลายบทความจาก ทั่น DMC….บุรุษประจำบอร์ดใต้ดิน ที่มีนามปากกาพิลึกพิลั่น ไม่ว่าจะเป็น DMC โอรสสวรรค์, เทพวินนิ่ง, เจ้าเมืองเมฆขาว เฮี้ยบโกเซี้ยะ, DMC ภาคเจ้าพ่อลิ้นดำ และนามปากกาลามกอื่นๆอีกมากมาย   สำหรับกระผม ถึงไม่ได้รู้จักเค้าเป็นการส่วนตัว แต่ก็ได้ติดตามเสพผลงานของเขาเกือบทุกชิ้น ไม่ว่าจะเป็น ประโยคบ่นสั้นๆ หรือ บ่นยาวๆ ตามกระทู้ บทความเสียดสีสังคม ตลอดบทความที่ออกๆแนวโรคจิตต่างๆ…..แต่แนวทางที่เด่นที่สุดของเขาคือ "แนวคลาสสิค" ซึ่งยากยิ่งที่จะมีใครเสมอเหมือนในโลกแห่งบอร์ดใต้ดิน   วันนี้จึงขอเจียดเนื้อที่บางส่วน เพื่อคัดลอกหนึ่งในบทความที่กระผมอ่านแล้วรู้สึก "คลาสสิค" ไปด้วยกันกับเขา     [ ชีวิตนั้น ช่างคลาสสิค : ชีวิตในอดีตสุขนัก แม้ตายก็ไม่เสียดาย]  . . … Continue reading →

เป็นปรกติของทุกๆวัน ที่ผมมักจะได้ยินเสียงบ่น-เสียงต่อว่าของ Advisor ประจำห้องวิจัยผม ที่ลอยมากับสายลม เป็นเสียงซึ่งบรรจงต่อว่า(ด่า)อย่างสุภาพกับลูกศิษย์ หรือไม่ก็ผู้ที่เกี่ยวข้องท่านใดท่านหนึ่งอยู่ในตอนนี้……   และทุกครั้งผมจะได้ยินเสมอๆ ว่า… "ทำไมคุณไม่ค่อยจะคิดให้มันเยอะๆก่อนแล้วค่อยลงมือทำ คุณไม่เคยฝึกที่จะคิดเลย, คุณคิดไม่เป็น…"     ช่วงประโยคท้ายๆ ผมจำได้ติดหูทุกครั้ง ก่อนที่จะหยิบหูฟังมาครอบหู-เร่งโวลุ่มเพื่อปัดเป่าให้หูโล่ง พร้อมที่จะทำงานต่อไป…     "…….. คุณไม่เคยฝึกที่จะคิดเลย, คุณคิดไม่เป็น…….."     คำนี้รบกวนจิตใจผมอยู่ตลอดเวลา และผมก็พยามยามค้นหาคำตอบ, อะไรคือความหมายของคำว่า "คิดไม่เป็น"   คำตอบที่ผมได้รับ มันมาจากรอบตัว, คำตอบมันฝังอยู่ในสังคมไทย-สังคมที่ผมอาศัยในปัจจุบัน….. ปานประหนึ่งว่า สังคมไทยสอนให้เราคิดไม่เป็น…. . . . ทุกครั้งที่ผมดูหนัง, ผมมักแปลกใจเสมอๆว่าทำไม … Continue reading →

วันนี้คงต้องขออุทิศเนื้อที่ส่วนหนึ่ง เพื่อไว้อาลัยกับการจากไปอย่างไม่มีวันหวนกลับ ของเจ้าจักรยาน Mountain Bike คู่กาย ที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมากว่า 5 ปีเต็ม……….. ……..มันถูกขโมยไปซะแล้ว……. . . . เมื่อวันเสาร์ที่ผ่านมา กระผมไปงานมหกรรมหนังสือแห่งชาติ ที่ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ และคงเป็นการซื้อหนังสือที่ราคาแพงที่สุดในชีวิต….เหตุเพราะความสะเพร่า ไม่ยอมจอดจักรยานไว้ในห้อง แต่กลับจอดไว้นอกห้อง จึงเป็นที่ล่อตาล่อใจแก่พวกสวะสังคม ที่ดอดมาตัดโซ่ล่ามรถ และพามันไปจากที่ๆมันควรจะอยู่…….   มันคงจะโดนแยกชิ้นส่วนออกจากกันและส่งเข้าร้านรับซื้อของโจรเป็นแน่แท้….คนแยกชิ้นส่วนมันจะรู้บ้างไหมว่า…. ….สองล้อที่มัน(สวะสังคม)ถอดออกมานั้น ได้ผ่านการเปลี่ยนยางนอกเป็นเส้นที่สอง และเปลี่ยนยางในเส้นที่ห้า…เป็นสองล้อที่เคยเดินทางร่วมกับเจ้าของคนนี้กว่าหมื่นกิโลเมตร ทั่วอาณาบริเวณพื้นดินของกรุงเทพ…. ….ชุดเกียร์ที่มันปลดออกมานั้น…เป็นชุดเกียร์ตกรุ่นที่ยังคงใช้งานได้อย่างสมบุกสมบัน และถูกซ่อมแซมมานับไม่ถ้วนจากเจ้าของที่พยายามเอาแผ่นดิกส์ 1.44 MB มายำจนเป็นชุดเกียร์ได้ โดยไม่เคยซื้อใหม่ซักที…… ….ตัวถัง/แฮนด์และเบาะ ที่มีร่องรอยถลอกบางส่วน…เป็นร่องรอยที่เกิดจากการกลิ้งไปพร้อมๆกับเจ้าของ ไม่ต่ำกว่าห้าครั้ง บนถนนสายหลักๆในกรุงเทพ (ดีที่รถไม่เหยียบซ้ำ) ….อุปกรณ์วัดความเร็ว … Continue reading →